“Ja, ik ben echt een perfectionist!”

Regelmatig hoor ik dit zinnetje in mijn coach- en therapieruimte. Meestal niet zonder een beetje trots. Ik snap dat wel. Het lijkt een mooie kwaliteit, want een perfectionist neemt niet genoegen met een 8, maar gaat altijd voor een 10. En dat is best een eigenschap om een beetje trots op te zijn toch?

Nou, daar denk ik een beetje anders over.

Tuurlijk: als je topsporter bent of hartchirurg, dan is perfectionisme - voor die specifieke taak - een vereiste. Anders gaat het goed mis. Maar verder is perfectionisme vooral doodvermoeiend. En het maakt je kwetsbaarder voor een burnout.

Niemand wordt in de wieg gelegd als perfectionist. Ok, een deel ervan is aangeboren, als onderdeel van je karakter. Maar door aangeleerd

gedrag ontwikkel je je uiteindelijk tot een echte perfectionist. Veroorzaakt door hoge verwachtingen, van bijvoorbeeld ouders, de druk van de maatschappij en het perfecte plaatje op de sociale media. Een perfectionist doet alles om het oordeel van een ander (en van zichzelf) te voorkomen.

Maar een perfectionist weet ook: perfect bestaat niet, want het is nooit goed genoeg…

Dus, denk hier maar eens over na als je heel hard aan het werk bent:

Doe ik dit omdat ik nog iets heb te geven? Of werk ik zo hard om het oordeel van de ander te voorkomen?