Regelmatig merk ik dat cliënten moeite hebben met de term ‘zelfcompassie’. Het is een beladen woord. Tot nog niet eens heel lang geleden kreeg ook ik een beetje kriebels van het woord. Waarom eigenlijk? Ik denk dat we een heel construct van gevoelens, woorden en gedragingen hebben opgebouwd, die als een geur om zelfcompassie heen hangt: Zelfcompassie is egoïstisch, je zet je eigen belangen voorop, het gaat om zelfliefde. Het is voor mensen die zelfmedelijden hebben en lui zij

Zojuist luisterde ik naar het boek 𝘡𝘢𝘤𝘩𝘵𝘰𝘱 𝘭𝘢𝘤𝘩𝘦𝘯, van   Malou Holshuijsen . In het boek zijn dialogen opgenomen uit de sessies met haar therapeut. ‘Wist je dat je kunt hechten aan pijn?’, vraagt de therapeut. In het Jappenkamp in Indië, is voorbijgegaan aan de emotionele behoeftes van haar oma, die daar als kind gevangen zat. Haar pijn en verdriet werden niet gezien. Er was geen ruimte voor. Maar een kind zal zich altijd proberen te hechten en dat zal ook lukk

Als je een presentatie moet houden kun je stevige angst en spanning voelen.   Die angst wordt gevoed door je vele gedachten. Nog voordat je de lessenaar hebt bereikt heeft je interne criticus al gehakt van je gemaakt. Je ademt hoog op de borst, kort en oppervlakkig. Je lijf denkt aan vechten, vluchten of bevriezen en stuurt de hartslag omhoog. Je spieren spannen zich aan en de stress neemt nog meer toe. Een vervelend scenario dat de meesten van ons zullen herkennen. Wat helpt

Regelmatig hoor ik dit zinnetje in mijn coach- en therapieruimte. Meestal niet zonder een beetje trots. Ik snap dat wel. Het lijkt een mooie kwaliteit, want een perfectionist neemt niet genoegen met een 8, maar gaat altijd voor een 10. En dat is best een eigenschap om een beetje trots op te zijn toch? Nou, daar denk ik een beetje anders over. Tuurlijk: als je topsporter bent of hartchirurg, dan is perfectionisme - voor die specifieke taak - een vereiste. Anders gaat het goed